Vergeet alsjeblieft niet dat ik besta, zei ze met de reuring in de lucht en een rilling in haar stem. Als de morgen is aangebroken en jij de zon net hebt zien vaaren. dan voelt het eenzaam op mijn planeet. Op mijn wereld zonder. ik vul het reeds nog redelijk in. Maar het liefst vergeet ik alles, behalve jou.
In een hemelse gedachte.
als een sauna in een mos-omvangen bos
De gouden zonnestraalen schijnen als schijnwerpers op willekeurige plekken langs de takken en bladeren reeds speciaal noch normaal van vorm.
Precies daar. Daar waar de ster haar gewaad zou laten rusten. Zij laat het gewaad van haar lichaam glijden als het water van een tropische regenbui. En zij kust me.
Rode zon en ik vechten het uit op het balkon in het ochtendlicht
de eb draait vloed en zo zet zij te voet voor weer een nieuwe ronde. Nooit gaat zij op vakantie noch heeft zij tijd om een keer pauze te nemen en even te stoppen de hele dag uit te zetten om lekker te gaan “zonnen”
Toch heeft zij tijd om te
“Zonnen”
Alle tijd.
